برخی از پژوهشگران می گویند با آزمایش خون می توانند به افراد اطلاع دهند که با چه سرعتی پیر می شوند.

مسأله «مرگ»، تعریف دقیق این حقیقت زندگی و زمان به وقوع پیوستن آن، همیشه از مهمترین پرسش های بشر بوده است. تصور کنید با انجام یک آزمایش خون به شما بگویند، مثلاً، حدود 12 سال دیگر بر روی این کُره خاکی وقت دارید.
 
دانشمندان می گویند به چنین امکانی دست یافته اند و شرکتی در بریتانیا نیز از هم اکنون با دریافت چهارصد پوند به افراد اطلاع می دهد که با چه سرعتی در حال پیر شدن هستند.
 
روزنامه «ایندپندنت» گزارشی در این مورد دارد که خلاصه ای از آن به شرح زیر است:
 دانشمندان موفق شده اند برای نخستین بار آزمایش فوق را بر روی جمعیتی از پرندگان در حیات وحش انجام دهند. آزمایش یاد شده نشان داده که هر پرنده با چه سرعتی در حال پیر شدن است.
 
نحوه انجام آزمایش به این ترتیب بوده است که طول متوسط پایانه فیزیکی کروموزوم های خطی موسوم به «تلومر» را اندازه گیری می کنند. تلومرها در طول زندگی ارگانیسم های زنده و هر مرتبه تقسیم سلولی کوتاه تر شده و در آستانه مرگ به کوتاهترین طول خود می رسند.  
 
پژوهشگران به این نتیجه رسیده اند که تلومرها را می توان در واقع نوعی ساعت داخلی بدن به شما آورد، ساعتی که با تعیین سن بیولوژیکی در برابر سن تقویمی انسان بسیار دقیق تر عمل می کند و تخمین مناسبی از میزان واقعی پیری است.
 
بر پایه این یافته علمی برخی از کارشناسان زیست شناسی به این نتیجه رسیده اند که با استفاده از آزمایش های تلومر می توانند نه تنها سرعت پیرشدن فرد را اندازه گیری کنند که احتمالاً خواهند توانست زمان باقی مانده وی را برای زنده ماندن نیز معین کنند.
 
آزمایش های تلومر پیش از این بر روی حیوانات آزمایشگاهی به طور گسترده انجام شده بود ولی برای نخستین بار است که این آزمایش بر روی حیوانات آزاد در حیات وحش انجام می شود. در همین حال دست کم یک شرکت بریتانیایی نیز اعلام کرده که بر روی افرادی که مایلند از زمان تخمینی باقی مانده عمر خود با خبر شوند آزمایش تلومر را انجام می دهد. این شرکت مبلغ 400 پوند را به عنوان هزینه چنین آزمایشی در نظر گرفته است.
 
از این سو نیز دانشمندانی که بر روی پرندگان آزاد آزمایش کردند به این نتیجه رسیده اند که آزمایش فوق به دقت طول عمر حیوان را معین کرده است. این محققان تعدادی چکاوک را در یکی از جزایر سیشلز برای انجام آزمایش خود انتخاب کردند.
 
دیوید ریچاردسون از دانشگاه آنجلیای شرقی می گوید: «ما مشاهده کردیم که طول تلومر شاخص بهتری از سن تقویمی برای تخمین طول عمر به شمار می رود. بدین ترتیب با اندازه گیری طول تلومر راه جدیدی برای اندازه گیری سن بیولوژیکی افراد پیدا کرده ایم - که چقدر از زمان خود را پشت سر گذاشته است.»
 
پژوهشگران طول متوسط تلومر پرندگان را بر روی جمعیتی 320 عددی از چکاوک ها انجام دادند. این پرندگان در جزیره کازین، یکی از جزایر کشور سیشلز، زندگی می کردند و به مدت 20 سال تمام تحت نظر پرنده شناسان قرار داشتند و تاریخچه هر پرنده به طور دقیق ثبت شده و موجود بود.
 در گزارش این پژوهش که در نشریه تخصصی «مولکولار اکولوژی» منتشر شد آمده است: «یافته های ما از نخستین سند روشن و غیرمبهم از رابطه میان طول تلومر و مرگ و میر در حیات وحش پرده بر داشته و اثباتی است بر رابطه میان کوتاه شدن طول تلومر به عنوان شاخصی از سن بیولوژیکی در برابر سن تقویمی ارگانیسم های زنده.»
 
انجام این تحقیق بر روی جمعیتی از پرندگان وحشی در یک جزیره از آن جهت اهمیت دارد که هیچ شکارچی طبیعی و مهاجرتی برای این قبیل پرندگان وجود ندارد. این حقیقت بدان معناست که دانشمندان می توانستند با فراغ بال به بررسی رابطه میان طول تلومر و طول عمر طبیعی این پرندگان بپردازند.
 
دکتر ریچاردسون می افزاید: «می خواستیم ببینیم که در طول عمر کامل یک پرنده چه اتفاقی رخ می دهد، به همین دلیل چکاوک های سیشلز را انتخاب کردیم که هیچ شکارچی ای [طبیعی] آنها را تهدید نمی کند و به دلیل موقعیت جغرافیایی محل زیست آنها هر پرنده را می توان در سراسر طول عمرش تا دوران کهولت حیوان دنبال کرد.»
 
این استاد دانشگاه آنجلیای شرقی در ادامه توضیح می دهد:‌ «ما بررسی کردیم که آیا در هر سن بخصوص می توان با استفاده از طول تلومر زمان مرگ را در حیوان تخمین زد. به این نتیجه رسیدیم که تلومرهای کوتاه و یا به سرعت در حال کوتاه شدن شاخص درستی برای پرندگانی بودند که ظرف یک سال می مُردند.»
 
به گفته دکتر ریچاردسون از دیگر نتایج این پژوهش آن بود که «پرندگانی که تلومرهای بلندتری داشتند مدت زمان بیشتری زندگی می کردند.» و آن گونه که این پژوهشگر می گوید: «پیش از این پژوهش دانشمندان بر این باور بودند که کوتاه شدن تلومرها با سرعتی ثابت در افراد انجام صورت می گیرد و طول تلومر را به عنوان ساعت داخلی برای اندازه گیری سن تقویمی ارگانیسم های حیات وحش مورد بررسی قرار داد.»
 
دیوید ریچاردسون تأکید می کند با وجود آنکه طول تلومرها با افزایش سن تقویمی کوتاه می شود، سرعت این روند در میان افراد مختلف هم سن و سال تفاوت دارد. یکی از دلایل چنین حالتی وجود استرس های زیستی متفاوت و میزان چالش ها و فشاری است که افراد مختلف در زندگی تجربه می کنند.

همه‌ی ما می‌دانیم که بدن مان به ویتامین D نیاز دارد تا در سلامت کامل باشد. اما س?ال اینجاست به چه میزان ویتامین D نیاز داریم و از چه راهی باید تأمین بشود؟ در این مطلب به این س?الات جواب می‌دهیم. با ما باشید.

نتایج پژوهش‌های متعدد نشان می‌دهد که کمبود ویتامین D بدن را در معرض بیماری‌های زیادی قرار می‌دهد. متأسفانه کمبود این ویتامین که به ویتامین خورشیدی نیز معروف است می‌تواند خطر ابتلا به سرطان کولون، سرطان سینه و سرطان پروستات را بالا ببرد.

از این گذشته بیماری‌های خودایمنی و حتی فشار خون بالا نیز به کمبود ویتامین D در بدن مربوط می‌شود.

علاوه بر این نتایج یک پژوهش نروژی که در مجله‌ی Cancer Causes and Controls به چاپ رسیده نشان می‌دهد میزان بالای ویتامین D خطر مرگ و میر ناشی از سرطان سینه، کولون و پروستات را کاهش می‌دهد. همچنین نتایج پژوهش‌هایی که در سال 2007 در مجله‌ی Archives of Internal Medicine به چاپ رسیده نشان می‌دهد که میزان بالای این ویتامین در بدن خطر مرگ و میر ناشی از بیماری‌های مختلف و پیچیده را نیز کاهش می‌دهد.

بهترین منابع ویتامین D

آفتاب عالم‌تاب بهترین و اصلی‌ترین منبع ویتامین D محسوب می‌شود. زمانی که بدن ما در معرض نور خورشید و اشعه های ماورای بنفش قرار می‌گیرد این ویتامین در پوست تولید می‌شود. یک فرد با پوست روشن با قرار گرفتن 20 دقیقه‌ای در معرض نور خورشید زمانی که شاخص اشعه‌ی ماورای بنفش 7 یا بیشتر است می‌تواند 10000 واحد بین‌المللی ویتامین D جذب کند. با این حال هنوز نمی‌توان به طور دقیق زمانی را که باید در معرض اشعه های ماورای بنفش بود را تخمین زد. یعنی نمی‌توان به طور دقیق گفت یک فرد چند دقیقه باید زیر نور خورشید باشد تا ویتامین D مورد نیازش را جذب کند. در واقع نیاز افراد متفاوت است. باید بدانید که پوست‌های تیره تر کمتر از پوست‌های روشن ویتامین D تولید می‌کنند. از این گذشته هر چه سن بالا می‌رود تولید این ویتامین نیز کاهش می‌یابد.

البته منظورمان این نیست که برای جذب این ویتامین خودتان را زیر نور خورشید جزغاله کنید. در این صورت به خصوص اگر تابستان هم باشد امکان آفتاب‌زدگی و مشکلات دیگر وجود دارد.

توجه داشته باشید تاکنون هیچ پژوهش علمی به این نتیجه نرسیده است که بین ویتامین جذب شده از طریق نور خورشید با ویتامین دریافتی از طریق مصرف مکمل‌ها تفاوتی وجود داشته باشد. متخصصان به بزرگسالان و افراد سالمند توصیه می‌کنند که روزانه یک مکمل ویتامین D مصرف کنند و چند دقیقه در زیر نور خورشید باشند. البته نباید در فصل تابستان بین ساعات خیلی گرم روز زیر نور خورشید باشید. روزانه چند دقیقه در معرض نور خورشید بودن نیز برای جذب این ویتامین کافی است. توجه داشته باشید کمبود ویتامین D با آزمایش خون مشخص می‌شود. برای مصرف مکمل هم اول از هر چیز با پزشک مشورت کنید.

ویتامین D م?ثرتر از واکسن آنفلوآنزا

فصل زمستان که می‌شود خیلی از مردم علاوه بر تلاطم خرید لباس گرم و آماده کردن منزل به فکر واکسن آنفلوآنزای بچه ها و نوجوانان خود نیز می‌افتند. باید بدانید محققان به این نتیجه رسیده‌اند که ویتامین D احتمال ابتلا به آنفولانزا در بین کودکان 6 تا 15 ساله را 50 درصد کاهش می‌دهد.

پزشکان مدرسه‌ی پزشکی دانشگاه Jikei توکیو به این نتیجه رسیده‌اند که ویتامین D از داروهای ضدویروس و واکسن‌های ضد آنفولانزا م?ثرتر عمل می‌کند.

در این پژوهش که در بین زمستان سال 2008 تا 2009 انجام شده 354 کودک شرکت داشتند. زمانی که بدن در معرض نور خورشید قرار می‌گیرد به طور طبیعی ویتامین D تولید می‌کند.

محققان بر این عقیده‌اند که داروهای ضد ویروسی مانند zanamivir و oseltamivir احتمال ابتلا به آنفلوانزا را به میزان 8 درصد کاهش می‌دهد در حالی که ویتامین D این احتمال را به نصف می‌رساند.